KERBELA MERSİYESİ

Yılmaz Soyer

Çekildim, bir köşeden hisseme seyran düştü
Cibrilin kanadından bu ulu destan düştü

Kalemler yazdı kanla yüzyıllar ötesinden
Gelip anlattığına melekler pişman düştü

Dinledim gözyaşlarım sel olup aktı bugün
Zavallı gönlüm gamdan böyle perişan düştü

Kimi elest bezminde verdiği sözde daim
Kimine yalan riya, kimine isyan düştü

Bezm-i ezelden beri yandı yakıldı uşşak
Bir uzlete çekildik kavlimiz pinhan düştü

Her ayeti açıldı orda Ümmü’l-Kitab’ın
Aşıkın nasibine bâtın-ı Kur’an düştü

Yarıldı ortasından zülfikar oldu bahtım
Bir yanına aşk-ı Hak, bir yanına kan düştü

Yüzyıllar ötesinden Fatıma evladına
Tıpkı o gün misali ıstırap, hicran düştü

Yanağında Resulün dudaklarından izler
Gül gül parladı o dem melekler hayran düştü

Yıldızlar tek tek söndü Sahra-i Kerbela’da
En son Hüseyin mâruf O meh-i tâban düştü

İnsanlığın çöllere gömüldüğü andı o
Melekler indi sâf sâf, dediler “İnsan düştü”